Wstęp

dotyczy miejsca ustawy o drogach publicznych w systemie polskiego prawa /istotny dla  zrozumienia całości a zatem wart przeczytania/.

​

Prawo - definicji tego pojęcia jest wiele i jest to domena nauki teoretycznej a co za tym idzie wielu teorii. Dla potrzeb praktyki istotna jest nie definicja a praktyczne opisanie tego terminu tak jak to w odczuciu społecznym jest to powszechnie  przyjmowane. Zatem w najprostszym ujęciu prawo jest to zbiór reguł postępowania w relacjach międzyludzkich, także w odniesieniu do mienia, poczynając od zwyczajów, reguł zwyczajowych na spisanych regulacjach prawnych kończąc, opatrzonych sankcjami w przypadku niezastosowania się do tych reguł. Jest wiele sposobów systematyzacji prawa co jest domeną nauk teoretycznych. Dla praktyki będącej przedmiotem niniejszego opracowania wystarczające są dwa podziały:

​

1/ - prawo materialne - zespół norm zawierających rozstrzygnięcia danego problemu,

   - prawo proceduralne - zespół norm zawierających regulację dotyczące wdrożenia w życie norm prawa materialnego ,oraz na gałęzie prawa.

​

2/ Gałęzie prawa - właśnie dla potrzeb niniejszego opracowania wystarczający jest podział na podstawowe gałęzie prawa /dalszy podział na dziedziny jest w tym przypadku zbędny/.

​

Zatem wyróżniamy:

• prawo administracyjne,

• prawo cywilne,

• prawo karne.

Kryterium tego podziału to relacje między podmiotami których te regulacje dotyczą. W przypadku:

• prawa administracyjnego - istotą są relacje między władzą publiczną a podmiotem podlegającym tej władzy. Używając porównania geometrycznego jest to regulacja pionowa,

• prawa cywilnego - istotą są relację pomiędzy stronami danej relacji prawnej. Jest to relacja pozioma opierająca się na zasadzie równości stron między sobą,

• prawa karnego - istotą są daleko idące sankcje stosowane przez władzę publiczną względem osób (!) które dopuściły się złamania prawa.

​

Niejako nadrzędną gałęzią prawa względem trzech pozostałych jest prawo konstytucyjne, określające zasady organizacji państwa w tym też tworzenia norm pranych, organów powołanych do tworzenia prawa, jego stosowania. Stąd też nieprzypadkowo do relacji pomiędzy najistotniejszą regulacją w państwie nazywaną Konstytucją, zwaną też Ustawą Zasadniczą, używa się terminu ”wzorzec ustawowy”. Suma tych wszystkich przepisów składa się na zamknięty zbiór który określa się jako system prawa, dodajmy polskiego.

Dodatkowo należy wspomnieć o normach prawa międzynarodowego wpływających na porządek prawny. Polska jako kraj jest członkiem Unii Europejskiej, istotne są w tym przypadku regulacje unijne. W tym przypadku ważna jest inkorporacja /włączenie/ lub termin zaczerpnięty z informatyki - implementacja norm unijnych do polskiego systemu prawa.

​

Przenosząc powyższe uwagi na grunt ustawy o drogach publicznych można stwierdzić ze w zasadzie przedmiotowa ustawa należy do gałęzi pierwszej z wyżej wymienionych czyli do prawa administracyjnego. Niemniej jednak ten ustawowy akt prawny /a nie podstawowy, co ma istotne znaczenie w hierarchii ważności źródeł prawa zawiera elementy prawa cywilnego/ np. art. 16 ustawy drogowej, pozwalający na zawieranie pomiędzy zarządcami dróg a inwestorami różnego rodzaju przedsięwzięć, umów/porozumień cywilnych.

​

Ustawa drogowa zawiera też przepisy karne dotyczące sankcji nakładanych na podmioty które dopuściły się złamania jej przepisów/np. art. 40 ust 12 in fine. Włączenie tych przepisów w tekst ustawy nie łamie jej systematyki a jest, patrząc na nią z praktycznego punktu widzenia, cennym uzupełnieniem wpływającym na jej zwartość jako całość, jak też na elastyczność rozwiązań w niej zawartych.

​

Odrębną kwestią, niezależnie od ustawodawstwa jest problem wyjaśniania prawa. Jest to oczywiste w sytuacji kiedy prawo jako egzemplifikacja zmian w życiu politycznym, ekonomii czy życiu społecznym i winno za nimi nadążać. Nadto zwyczajna niekomunikatywność, wymagająca wyjaśnienia aktów prawnych. W tym względzie największe znaczenie ma orzecznictwo sądów.

Generalnie rzecz ujmując, wyroki służą interpretacji przepisów prawa, poczynając od sądów rejonowych na Sądzie Najwyższym kończąc, gdzie niektóre, mają przymiot zasady prawnej. Tożsame wyroki Sądów nie będące zasadami prawymi stanowią linię orzeczniczą sądów. Orzeczenia te stanowią bardzo istotne dla praktyki, źródło w zakresie tłumaczenia /wyjaśniania/ prawa.